yutkunmak...

hani bazı anlar gelir, söyleyecek o kadar çok şey vardır ama susarsın ya. hani karşındaki insana haykırırcasına, onu suçlarcasına konuşasın vardır ama "ya sabır!!" çekerek yutkunursun ya. şu an tam da öyleyim. içimde fırtınalar kopuyor ama susmak zorundayım. şu an moralimi bozup beni hayata küstüren kişi veya kişilere hakkımı helal etmiyorum..
zor da olsa bi yerlere getirebilmeyi başarmışken şu ilişkiyi, yıkmak için elimizden geleni yapar olduk son zamanlarda.. tabi çoğunlukla hayatımdaki kişinin engellenemez tutumları, inatçılığı, kendine göre olan mantık abidesi düşünceleri işin içine girince kalpler kırılıyo, hayaller yerini boşluklara bırakıyo..
be mübarek birazcık yumuşak olsaydın ya.. o zaman tadından yenmezdin.. sözünü geçiren bir bey her zaman en iyisidir tamam ama bu asla ve asla tavrından ödün vermeyen, karşındaki eşi ailesi bile olsa yumuşamayan tavırdan oldu muydu işte o zaman hiçbir değeri kalmıyor...
seninle hayat aslında çok kolay olacak fakat böyle durumlarda ne hissedeceğimi bilemiyorum. dua etsem rabbim bu huyunu senden alır mı??? bütün o kavgalar, üzüntüler kalmayacak sen azıcık yumuşak davransan. saçma bulmadan önce dinleyip dur bakalım orta yol buluruz deyip sımsıkı sarılsan ne olur sanki.
ama yoookk. bana göre bu mantıksız geldi. o zaman ben herkesin canına okuyabilirim varrr.


her insan dört dörtlük değildir tamam fakat bu özelliği olmasaydı dört dörtlükmüşsün be aşkım. hayat bu özelliğinden dolayı sana da bana da öyle zor ki. hayatında söz geçirmeye alışmışsın. ama beni çok yıprattın. biz bir elmanın yarısı olamadık ki hiç sen bütün bir elma bende onun sapı gibiyim..

bu halden çok sıkıldım. haykırmak istiyorum avazım çıktığı kadarrrr!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!